*****ညိဳမီ*****
“ေဘာ္ … ေဘာ္”
“ဘူ … ဘူ”
ကမ္းနားမွာ သေဘၤာ ကပ္ျပန္ၿပီ။ ကိုကို ဒီသေဘၤာနဲ႔ ျပန္ပါလာမွာလား။ ညိဳမီ စက္ဘီးေလးနဲ႔ သြားသြားၾကည့္ရတာ အေမာ။ လူေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ ကိုကို ပါမလားဘူး။ ညိဳမီ စိတ္ညစ္တယ္။ သေဘၤာႀကီးရယ္ ဘာလို႔မ်ား ကိုကို႔ကို ေခၚမလာတာလဲ။ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ စက္ဘီးေလးကို တြန္းၿပီး ညိဳမီ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကုိကိုရယ္ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္လာမွာလဲ။ ညိဳမီ လြမ္းလွၿပီ။
ကိုကို ရန္ကုန္မွာ ေပ်ာ္ေနၿပီလား။ ကိုကို ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ အေတြးေတြက ဝမ္းနည္းစိတ္ကို ေခၚေဆာင္လာတယ္။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အတူေပါ့။ ညိဳမီ တိတ္တိတ္ေလး ငိုခ်လိုက္တယ္။ ကိုကို မေကာင္းဘူး။ ညိဳမီ့တေယာက္ထဲကို ထားသြားတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ ကိုကို ရီးစားေတြမ်ား ေတြ႔ေနၿပီလား။ ညိဳမီ့ရင္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာတယ္။ အေတြးေတြနဲ႔ ႐ူးၿပီ ကိုကိုရယ္။
ညိဳမီ့အိမ္နဲ႔ ကိုကို႔အိမ္က ကပ္ရပ္။ ႏွစ္ထပ္တိုက္ ႏွစ္လံုးက ၿခံစည္း႐ိုးပဲ ျခားတယ္။ ေဖေဖတို႔ကေတာ့ ေအာက္မွာပဲ အိပ္တယ္။ ပြဲ႐ံုလိုမ်ိဳး ဖြင့္ထားေတာ့ ညိဳမီ့ကို သိပ္ေအာက္မဆင္းခိုင္းဘူး။ ညိဳမီ စာက်က္လို႔ရေအာင္ အိမ္ေပၚထပ္မွာ ထားတယ္။ ညိဳမီ့အခန္းထဲက ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ကိုကို႔အခန္း ျပတင္းေပါက္နဲ႔က ကပ္ရပ္ပဲ။ တိုက္ႏွစ္လံုးျခားေနေပမယ့္ ကိုကို ခုန္ကူးတတ္တယ္။ ညဖက္ ကိုကို ခုန္ကူးလာၿပီး ညိဳမီ့အခန္းထဲမွာ အိပ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ညိဳမီ ဘယ္လိုလုပ္ေမ့လို႔ရမွာလဲ။ ကိုကို အရမ္းဆုိးတယ္။ ညိဳမီ အရမ္းလြမ္းတယ္။
အမွန္ဆို ညိဳမီက သိပ္လွတဲ့ ပန္းကေလးပါ။ ေဖေဖ ေမေမရဲ႕ ေကာင္းေမြေတြ ဆက္ခံခြင့္ရထားေတာ့ လွတာေပါ့။ မ်က္လံုးဝိုင္းဝုိင္းေလးရယ္၊ ပါးခ်ိဳင့္ေလး ႏွစ္ခုရယ္၊ ေလးေထာင့္ဆန္တဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ေက်ာလယ္ေလာက္ရွည္တဲ့ ဆံပင္၊ ရွိသင့္ရွိထုိက္တာထက္ ပိုေနတဲ့ ရင္ေတြ တင္ေတြနဲ႔ ညိဳမီ သိပ္လွတယ္။ ၈ တန္းေလာက္မွာ ညိဳမီ အလွေသြးေတြ ႂကြယ္လာတယ္။ ရာသီပန္းပြင့္ၿပီး ညိဳမီ ထြားလာတယ္။ ရင္ေတြ ထြားလာတယ္။ တင္ေတြ ကားလာတယ္။ ညိဳမီ လူႀကီး ျဖစ္လာၿပီတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကိုကိုနဲ႔ ညိဳမီက ဘာမွ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကိုကိုလဲ ႐ိုး႐ိုးသားသား၊ ညိဳမီလဲ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဘာစိတ္မွ မရွိေသးဘူး။ ကိုကိုက ညိဳမီ့ထက္ တႏွစ္ႀကီးတယ္။ တတန္းလဲ ႀကီးတယ္။ ညိဳမီ ဆယ္တန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ကိုကုိ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရမယ္တဲ့။ ကိုကိုက စာမွာ သိပ္ေတာ္တာ။ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း သြားတက္ရမွာတဲ့။ ညိဳမီနဲ႔ ကိုကို ခြဲရမယ့္ေန႔ေလးကို ညိဳမီ သိပ္သတိရတာပဲ။ တသက္လံုးလဲ ေမ့ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီညက မိုးေတြ သည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာတယ္။ ညိဳမီ ဆုေတာင္းတယ္။ သေဘၤာေတြ မထြက္ပါေစနဲ႔လို႔။ ကိုကိုနဲ႔ မခြဲခ်င္ဘူး။ ညိဳမီ ငိုေနတာ သိလို႔ ကိုကို ျပတင္းေပါက္ကေန ေက်ာ္ၿပီး ညိဳမီ့အခန္းထဲကို ဝင္လာတယ္။
“မငိုပါနဲ႔ ညိဳမီရယ္ ကိုကိုက ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္မွာပါ”
“ညိဳမီ ကိုကိုနဲ႔ မခြဲခ်င္ဘူး”
ညိဳမီ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တယ္။ ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းေလးတုိးၿပီး တအီးအီး ငိုပစ္လိုက္တယ္။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ဝမ္းနည္းမႈက မ်က္ရည္ေတြ မဆည္ႏိုင္ေအာင္ ညိဳမီ ျဖစ္ေနၿပီ။
“မငိုနဲ႔ေနာ္ တိတ္ တိတ္”
“ဟင့္ ဟင့္ ငိုမွာပဲ ကိုကိုက မနက္ျဖန္ဆို သြားေတာ့မွာ”
“ညိဳမီ ကိုကို႔ကို ခ်စ္လား”
“ခ်စ္တာေပါ့ ကိုကိုရယ္ ညိဳမီ့စိတ္ထဲမွာ ကိုကိုပဲ ရွိတာ ကိုကို မသိဘူးလား”
“သိတယ္ သိတယ္ ေမာ့ပါအံုးကြာ”
မ်က္ရည္ေတြ တြဲလြဲခိုေနတဲ့ၾကားက ကိုကို႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။ ညိဳမီ ရင္ေတြ တုန္လုိက္တာ။ ကိုကို တခါမွ ဒီလိုမ်ိဳး မနမ္းဖူးဘူး။ ညိဳမီ ေၾကာက္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့ၾကားက ကိုကို႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ညိဳမီ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေသြးေဆာင္ေနတယ္။ ညိဳမီ မတြန္းရက္ဘူး။ ကိုကို ညိဳမီ့ကို ဖက္ထားတယ္။ ဖက္ထားတဲ့လက္ေတြက တေျဖးေျဖး ေအာက္ဆင္းလာတယ္။ ညိဳမီ့တင္ပါးေတြနားကို ကိုကို႔လက္ေတြ ဝဲလာတယ္။ ညိဳမီ ေၾကာက္တယ္။ ရင္ေတြခုန္တာလဲ အရမ္းပဲ။ ထိန္းထားတဲ့ၾကားက ကိုကို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ညိဳမီ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူသြားတယ္။ အသဲအူေတြ ေျဗာင္းဆန္မတတ္ပဲ ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ယိမ္းယိုင္သြားတယ္။ ကုိကုိ႔လက္ေတြ ညိဳမီ့တင္ပါးကို ပြတ္တယ္။ ကိုကုိ ဆုိးတယ္။ နမ္းေနရင္း ညိဳမီ ကုတင္ေပၚကို လဲက်သြားတယ္။
“ညိဳမီ”
“ရွင္”
“ခ်စ္တယ္ေနာ္”
“ခ်စ္တာေပါ့ ကိုကိုရယ္”
ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနတဲ့ ညိဳမီ ရွက္လိုက္တာ။ ရင္သားေတြက မို႔လိုက္ ေမာက္လိုက္နဲ႔ ရင္ေတြ တအားခုန္တယ္။ ကိုကုိ႔အၾကည့္ေတြက ညိႇဳ႕ဓါတ္ေတြ အျပည့္ပါေနတယ္။ ကိုကုိ႔လက္ေတြက လိႈင္းထေနတဲ့ ညိဳမီ့ရင္သားေတြအေပၚကို ဝဲလာတယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ရင္သားေတြကို အုပ္ကိုင္လုိက္တယ္။ ကိုကိုရယ္။ အရည္ေတြ ေပ်ာ္က်သြားမတတ္ ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ။
“ညိဳမီ ခြ်တ္ေပးပါလား ကိုကိုၾကည့္ခ်င္တယ္”
ျငင္းဆန္တဲ့စကားေတြ မဆိုခ်င္ပါဘူး။ ျပဳစားခံထားရတဲ့သူေတြလို ညိဳမီ ၾကယ္သီးေတြကို ခြ်တ္ေပးလိုက္တယ္။ တပိုင္းတစ ေပၚလာတဲ့ ေဘာ္လီေအာက္မွာ ညိဳမီ့ရင္သားေတြ တပိုင္းတစ ေပၚေနမွာပဲ။
“လွလိုက္တာ ညိဳမီရယ္”
ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။ ရင္သားႏွစ္ခုၾကားကို ဖြဖြေလး နမ္းတယ္။ အဟင့္။ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းျဖန္းထၿပီး ႐ုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ ပစ္လိုက္ခ်င္တာပဲ။ မေနတတ္ဘူး။ ယားတယ္။ ညိဳမီ ကိုကို႔ကို တြန္းဖယ္လိုက္ရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဖက္ထားရမွာလား။ ညိဳမီ မသိေတာ့ဘူး။ ေခါင္းအံုးေလးကို ဆုပ္ထားရင္း မ်က္စိမွိတ္ထားပစ္လိုက္တယ္။ ရွက္လို႔။ ႏူးညံ့တဲ့ ရင္သားေတြေပၚမွာ ကိုကို အနမ္းေတြ ေခြ်ခ်လိုက္တယ္။ ဖြဖြေလး နမ္းတယ္။ ညိဳမီ့တကိုယ္လံုး ႐ြ႐ြေလး အေၾကာေတြ တင္းလာတယ္။
“အကုန္ခြ်တ္လိုက္ကြာ”
ညိဳမီ ဘယ္လိုလုပ္ ျငင္းရက္မွာလဲ။ ရွက္တာေတာ့ ရွက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ကိုကို ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ခ်စ္တတ္စိတ္နဲ႔ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ခုန္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ညိဳမီ သိတာေပါ့။ ကိုကို ပန္းခူးေတာ့မယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလး ႏြမ္းေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တယ္ကိုကိုရယ္။ ကိုကို လိုခ်င္ရင္ အကုန္ယူသြားႏုိင္ပါတယ္။ မိန္းကေလး တေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညိဳမီ ရွက္တယ္ ကိုကိုရယ္။
“ကိုကို ခြ်တ္ေပးေနာ္”
ညိဳမီ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ေနာက္လွည့္ေပးလိုက္တယ္။ ေဘာ္လီက ဂ်ိတ္ေတြ တခုၿပီး တခု ျပဳတ္သြားၿပီး ညိဳမီ့ကိုယ္ေပၚက ေဘာ္လီကို ကိုကို ခြ်တ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ရွက္လိုက္တာ။ ဒီဘက္ကို ျပန္မလွည့္ရဲဘူး။ ရင္သားေတြက ဟာလာဟင္းလင္းနဲ႔ တခါမွ ညိဳမီ ဒီလိုမေနဖူးပါဘူး။
“ဒီဘက္လွည့္ပါအံုး ညိဳမီ”
“ဟင့္အင္း ရွက္တယ္ဆုိ”
ႏုႏုေဖြးေဖြး ရင္သားဆိုင္ေတြကို ညိဳမီ လက္ကေလးနဲ႔ ကာထားမိတယ္။ ရွက္စိတ္က မႊန္ထူေနတာပဲ။ ကိုကို ညိဳမီ့ ပုခံုးေလးကို ကိုင္ၿပီး ဆြဲလွည့္တာေပါ့။ ညိဳမီ ကိုကုိ႔ကို မၾကည့္ရဲဘူး။
“လက္ေတြ ဖယ္ပါအံုး ညိဳမီရဲ႕”
ကိုကို ညိဳမီ့လက္ေတြကို ဖယ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ဖယ္ရင္ေကာင္းမလား မဖယ္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားပါေသးတယ္။ ကိုကို စိတ္ဆိုးမွာလဲ ေၾကာက္တယ္။ လက္ေတြကို တြန္႔ဆုပ္ တြန္႔ဆုပ္နဲ႔ ဖယ္လိုက္ေတာ့ ညိဳမီ့ရင္သားဆိုင္ေတြ ကိုကို ျမင္သြားတယ္။
“သိပ္လွတာပဲကြာ”
ကိုကို ၾကည့္တယ္။ တယုတယနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ညိဳမီ့ရင္သားေတြက လွပါတယ္။ အရမ္းႀကီးမထြားေသးေပမယ့္ ႐ြယ္တူမိန္းကေလးေတြထက္ေတာ့ ပိုႀကီးတာ အမွန္ပဲ။ ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးက ေသခ်ာမေထာင္ေသးဘူး။ ႏုိ႔အံုထဲမွာ ျမဳပ္ေနတယ္။ ေမေမေျပာတာေတာ့ အပ်ိဳႏို႔ဆို အဲဒီလိုပဲတဲ့။ ကိုကို႔အၾကည့္ေတြက တပ္မက္မႈေတြ ပါလာတယ္။ ညိဳမီ ၾကက္သီးထမိပါတယ္။
“သိပ္လွတယ္ကြာ”
ကိုကို ညိဳမီ့ရင္သားေတြကို နမ္းတယ္။ ညိဳမီ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ ကိုကိုရယ္။ တခါမွ အနမ္းမခံဖူးတဲ့ ရင္သားေတြကို ကိုကို နမ္းတယ္။ ညိဳမီ့တကိုယ္လံုး ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေအာင္ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးတက္သြားတယ္။
“ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း”
ညိဳမီ ျငင္းမိသလား။ မ သံေပးမိတာလား။ ညိဳမီ မသိေတာ့ဘူး။ တကယ္ကို မေနတတ္ဘူး ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ အရမ္းယားတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ဆက္နမ္းေတာ့တာပဲ။ အသဲယားဆံုးက ကိုကို ညိဳမီ့ႏုိ႔သီးေလးကို စို႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။
“အီ”
ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ႏုိ႔ေလးကို စို႔တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အတင္းကိုက္ထားမိတယ္။ ရင္သားေတြက ကိုကုိ႔ကို ခ်စ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ အစြမ္းကုန္ ေကာ့ေကာ့ေပးတယ္။ ကိုကို ဖြဖြေလး စို႔ေနရင္း လွ်ာေလးနဲ႔ တုိ႔တယ္။ ညိဳမီ ညိဳမီေလ ဘယ္လိုမွ ထိန္းလို႔မရေတာ့ဘူး။ ေသြးေတြ ေျပာင္းျပန္စီးသြားသလိုပဲ။ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ထိန္းမရေတာ့ဘူး။
“ဟင့္ ကိုကိုရယ္”
ျမဳပ္ဝင္ေနတဲ့ ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးကို ကိုကို႔လွ်ာက လိုက္ဆြတယ္။ ေျပာမျပတတ္တဲ့ တုန္ရီလိႈက္ေမာမႈေအာက္မွာ ညိဳမီ ေမ်ာသြားတယ္။ ညိဳမီ ကုိကို႔အနမ္းေအာက္မွာ ေမ်ာသြားတယ္။ တခါမွ မျဖစ္ဘူးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔အတူ ညိဳမီ့ရင္ထဲမွာ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ လွ်ံတက္လာတယ္။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ့ရင္သားေတြကလဲ ကိုကုိ႔ကိုခ်စ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေကာ့ေကာ့ေပးတယ္။ ကိုကို႔ရဲ႕ အနမ္းေတြက ပိုျမန္လာတယ္။ ညိဳမီ့ရင္ေတြလဲ ပိုတုန္လာတာေပါ့။ ထိန္းမရေအာင္ ျဖစ္သြားတာက ကိုကုိ ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို အားရပါးရ အထက္ေအာက္ ယက္ပစ္လိုက္တာပါပဲ။
“အို ကိုကုိ ဟင့္ ယားတယ္ဆို ဟင့္”
“အာာ”
ညိဳမီ ၿငီးတြားမိတယ္။ ေပါင္ၾကားထဲက ညိဳမီ့ပန္းေလးက ဆစ္ဆစ္ ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ယားတက္လာတယ္။ မထိန္းထား ႏုိင္ေတာ့ေအာင္ကို ပြင့္ထြက္ကုန္တယ္။ ၿမိဳသိပ္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ညိဳမီ တအားေကာ့ပစ္လိုက္မိတယ္။ သံုးေလးခါေလာက္ တုန္ရီလိႈက္ေမာသြားၿပီး ပန္းေလးထဲက အရည္ေတြ ထြက္က်လာတယ္။ တခါမွ မခံစားဖူးတဲ့ အရသာမို႔ ညိဳမီ့ရင္ေတြ ခုန္တာ အရမ္းပဲ။ ကိုကို သိသြားမွာလဲ ရွက္တယ္။ ကိုကို႔လက္ေတြက ညိဳမီ့ႏုိ႔ေတြကို ကိုင္ေနရင္းကေန ေအာက္ကုိဆင္းလာတယ္။ ထမီေပၚကေန ပန္းေလးကို အုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ညိဳမီ တုန္တက္သြားတယ္။ မျငင္းရက္ပါဘူး။ ျငင္းဆန္ဖုိ႔လဲ အားမရွိဘူး။ ကိုကို ေပးတဲ့အထိအေတြ႔မွာ ညိဳမီ ေမ်ာသြားၿပီ။ ညိဳမီ့ပန္းေလးကို တယုတယ ကိုကို ကိုင္တယ္။ ညိဳမီ မေနတတ္ေတာ့ဘူး။
“အဟင့္”
႐ုန္းတာမဟုတ္ပါဘူး ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ ယားလြန္းလို႔ပါ။ ကိုကို ညိဳမီ့ပန္းေလးကို လက္ညႇိဳးေလးနဲ႔ ပြတ္ေပးတယ္။ ထမီေလးက အိပ္ရင္ ဝတ္တဲ့ထမီဆုိေတာ့ ပါးတာေပါ့။ အတြင္းခံကလဲ ပါးပါးေလး။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးရဲ႕ အထိအေတြ႔ကို ညိဳမီ အလူးအလဲ ခံရေတာ့တာပဲ။ ဆစ္ဆစ္ ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ယားတက္လာတယ္။ မေနတတ္ဘူး ကိုကိုရယ္။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးေလးက ညိဳမီ့ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းကို ဖိိၿပီး ပြတ္တယ္။ ညိဳမီ တကယ္ကို ေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကိုကို႔ကို တအားဖက္ထားတာေပါ့။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို တအားကိုက္ထားတဲ့ၾကားက ဟင့္ကနဲ ဟင့္ကနဲ ၿငီးတြားသံေလး ထြက္ထြက္လာတယ္။ ညိဳမီ့အေသြးအသားေတြ ပြက္ပြက္ဆူကုန္ပါၿပီ။
“ညိဳမီ ထမီခြ်တ္လိုက္ကြာ”
ညိဳမီ ရွက္တယ္။ စိတ္ေတြက မႊန္ထူေနၿပီ။ ထမီေလးကို ခြ်တ္လိုက္ရင္ အရည္ေတြစိုေနမယ့္ အတြင္းကို ကိုကို ျမင္သြားမွာေပါ့။ ရွက္လိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ ထမီေလးကို အသာေလး ေအာက္ကုိ ေလွ်ာေပးလိုက္တယ္။ ကိုကို ဆြဲခြ်တ္ၿပီး ခုတင္ေအာက္ကို ပစ္ခ်လိုက္တာေပါ့။ မႊန္ထူတက္သြားတာပဲ။ ညိဳမီ့တကုိယ္လံုးမွာ အတြင္းခံေလး တခုပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
“ခြ်တ္ေလ ညိဳမီ”
“ညိဳမီ ရွက္တယ္ ကိုကိုရယ္”
ညိဳမီ ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲကို ေခါင္းေလး ေဝွ႔ၿပီး မ်က္ႏွာကို ဖြက္ထားလိုက္တယ္။ ရွက္တာကိုး။ ကိုကို ၿပံဳးေနတယ္။ သေဘာက်မွာေပါ့။ ညိဳမီ့တကိုယ္လံုး သူ ထင္သလို နမ္းရႈံ႕ေဆာ့ကစားေနတာကိုး။
“ခြ်တ္လိုက္ပါကြာ”
“ရွက္တယ္ ကိုကိုရာ ခြ်တ္ေပး”
ကိုကုိ ရီတယ္။ ညိဳမီ့အတြင္းခံေလးကို ကိုကိုခြ်တ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ႏႈတ္ခမ္းေလး ကိုက္ၿပီး တင္ပါးေလးကို ႂကြေပးလိုက္ရတာေပါ့။ အတြင္းခံေလးက မကြ်တ္ခ်င္ဘူး။ ပန္းေလးရဲ႕ အရည္ေတြ စုိေနေတာ့ ကပ္ေနတယ္။ ကိုိကု ညိဳမီ့ပန္းေလးကို စိုက္ၾကည့္တယ္။ ရွက္လိုက္တာ။ ညိဳမီ ေပါင္ေတြကို လိမ္လိုက္ၿပီး
“အဲဒီလို မၾကည့္နဲ႔ ကိုကိုရာ ညိဳမီ ရွက္တယ္ဆို”
“ေပါင္ေလးကားလုိက္ ကိုကို ၾကည့္ခ်င္တယ္”
ညိဳမီ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေပါင္ေလးကို ကားလိုက္တယ္။ ရွက္လိုက္တာ။ အရည္ေတြ စိုေနမွာပဲ။ ပန္းေလးကို ကိုကို စိုက္ၾကည့္တယ္။ ကိုင္ၾကည့္တယ္။ ညိဳမီ အသဲေတြ ယားလိုက္တာ။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးေလးက ခုနကအတုိင္းပဲ အသာေလးပြတ္တယ္။ ကိုကို ပိုဆိုးလာတယ္။ ညိဳမီ့ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးကိုလဲ စုိ႔တယ္။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ ယားလြန္းလို႔ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနတာပဲ။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးေလးက ညိဳမီ့ပန္းေလးရဲ႕ အကြဲေၾကာင္းကို ပြတ္တယ္။ အရည္ေတြ စိုေနေတာ့ ကိုကို ပြတ္လို႔ ပိုေကာင္းတယ္ထင္တာပဲ။ လက္ညႇိဳးေလးက ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ အသားႏုႏုေလးကို ပြတ္ပြတ္သြားတာ ညိဳမီ သိပ္ရင္ခုန္တာပဲ။ ကိုကို႔ကို တအားဖက္ထားၿပီး တအားေကာ့ထားေပးမိတယ္။ အရည္ေတြကလဲ ေဝါကနဲ ေဝါကနဲ ထြက္ပါ့။ တခါမွ အဲဒီေလာက္ မထြက္ဘူးဖူး။ အရည္ေတြ တခါတခါ ထြက္သြားရင္ ညိဳမီ့ရင္ေတြ သိမ့္သိမ့္တုန္သြားတာပဲ။ ညိဳမီ့ပန္းေလးကိုလဲ ညိဳမီ တအား တအား ညႇစ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ ညိဳမီ ႏြမ္းသြားတယ္။ ေမာတယ္။ ခဏခဏ အရည္ေတြ ထြက္ေနရင္ ညိဳမီ ေသမွာပဲ။
“ညိဳမီ ေကာင္းလား”
“ဟင့္ ရွက္တယ္ဆို ေမးနဲ႔”
ကိုကို အက်ႌေတြ ခြ်တ္ၿပီး ညိဳမီ့ေပၚမွာ လာအိပ္တယ္။ ညိဳမီ ေပါင္ေလးကားေပးလိုက္ရတာေပါ့။ ကိုကိုက ညိဳမီ့ေပါင္ၾကားထဲမွာ အတင္းေနရာယူလိုက္တယ္။ ကိုကို႔ေပါင္ၾကားထဲကို ညိဳမီ မၾကည့္ရဲဘူး။ ခပ္ရွည္ရွည္ဟာႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတာေတာ့ ညိဳမီ သတိထားလိုက္မယ္။ အဲဒါႀကီးနဲ႔ ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲ ထည့္လိုက္ရင္။ ညိဳမီ အေတြးေတြနဲ႔ တုန္လႈပ္သြားတာ တကယ္ပါ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ဖင္ေၾကာေလးပါ ရႈံ႕သြားမိတယ္။ ကိုကို တကယ္ထည့္ေတာ့မွာပါလား။ ကိုကို႔ဟာနဲ႔ ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ပြတ္တယ္။ ညိဳမီ ယားတယ္။ တအားယားတယ္။ ကိုကို ႏို႔ကိုလဲ စို႔တယ္။ တဖက္ကလဲ နယ္တယ္။ ညိဳမီ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ ကိုကိုရယ္။ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးၿပီး တအားယားတာပဲ။ တကိုယ္လံုး ေပါက္ကြဲမတတ္ အေၾကာေတြ တင္းတက္လာတယ္။ ကိုကို ညိဳမီ တြန္႔လိမ္ေနတဲ့ၾကားက ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ေတ့လိုက္ၿပီး ဖိခ်ပစ္လိုက္တယ္။
“အား”
“နာတယ္ မရဘူး ကိုကို”
“အား နာတယ္ နာတယ္”
ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲကို ကိုကုိ အတင္းထိုးထည့္တယ္။ ညိဳမီ ေအာ္ဟစ္ငိုပစ္လိုက္တာေပါ့။ ကိုကို႔ကိုလဲ တြန္းတယ္။ မရဘူး။ ကိုကို ဖိထားၿပီး ေဆာင့္ခ်တယ္။ ညိဳမီ့ဘဝမွာ အနာက်င္ဆံုးအခ်ိန္ပါပဲ။ တခါမွ အဲဒီေလာက္ မနာဖူးဘူး။ အသက္ရႈလို႔ မရျဖစ္သြားေအာင္ကို ကိုကို အဆံုးထိ သြင္းပစ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလး ကြဲမတတ္ပါပဲ။ ညိဳမီ ႐ုန္းကန္မရတဲ့အဆံုး ေခါင္းအံုးေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိတယ္။
“ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္ အားး နာတယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ နာတယ္ အားးး”
ညိဳမီ ငိုတာေပါ့။ ပန္းေလးအထဲမွာ တခုခု စုတ္ျပတ္သတ္သြားသလိုပဲ နာလိုက္တာ တဆစ္ဆစ္နဲ႔။ ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။ လည္တုိင္ေတြကို နမ္းတယ္။ နား႐ြက္ကို နမ္းတယ္။ ကိုကို ေျဖးေျဖးေလး ျပန္ထုတ္တယ္။ ညိဳမီ နာလြန္းလို႔ ညႇစ္ထားတာေပါ့။ ကိုကို ထုတ္မရေတာ့ ျပန္ထည့္တယ္။ တအားနာတယ္။
“အား ကိုကို နာတယ္ နာတယ္ အားးး”
တားေနတဲ့ၾကားက ကိုကို ေဆာင့္တာေတြ ၾကမ္းလာတယ္။ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်တာ။ ညိဳမီ ေသတာေပါ့။
“ေသၿပီ အားးး ေသၿပီ ေသၿပီ ဟင့္ ဟင့္ အားးး”
လူတကိုယ္လံုး ထူပူရွိန္းပိန္းသြးတာပဲ။ ေသြးေတြ အရမ္းတိုးလာတယ္။ ေမာတယ္။ ညိဳမီ အရမ္းေမာတယ္။ ကိုကိုကလဲ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး တအားေဆာင့္တယ္။ ညိဳမီ တအားဖက္ၿပီး ကိုကိုေဆာင့္သမွ် ခံရေတာ့တာေပ့ါ။ အသက္ေအာင့္ၿပီး ခံၾကည့္တယ္ မရဘူး။ မရဘူး။ ကိုကို ပိုၾကမ္းလာတယ္။ ညိဳမီ့ႏုိ႔ေတြကိုလဲ ခပ္တင္းတင္း စြဲဆုပ္ၿပီး ဆက္တိုက္ႀကီး ေဆာင့္ပစ္လိုက္တာ။ အဆက္မျပတ္ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးတခ်က္ အျပင္းဆံုး ေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီး အဆံုးထိ ထိုးႏွစ္ပစ္လိုက္တာ။ ညိဳမီ ငိုလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔။
“အား အား အား ေသၿပီ ညိဳမီ ေသၿပီ အားးး”
အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္ေပမယ့္ ညိဳမီ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ ခံစားရတယ္။ နာက်င္တဲ့ ခံစားမႈေနာက္မွာ လိႈင္းလံုးေလးေတြလို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈက ညိဳမီ့ရင္ကို လာလာ႐ုိက္ခတ္တယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ကုိကို ခူးသြားၿပီ။ ညိဳမီ ေပးႏုိင္ပါတယ္။ လုိလိုခ်င္ခ်င္ ေပးလိုက္တာပါ။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။ အရမ္းပဲ။
ကိုကုိ တအားေမာသြားတယ္ ထင္တယ္။ ညိဳမီ့ကိုယ္ေပၚမွာ လွဲခ်ၿပီး အေမာေျဖတယ္။ နဖူးမွာ ေခြ်းေတြလဲ စို႔လို႔။ ခဏေလာက္ အနားေျဖၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။
“ညိဳမီ ေကာင္းလားဟင္”
“သြား အရမ္းနာတယ္ မေကာင္းဘူး”
ကိုကို႔ဟာက ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲမွာပါ။ မာေတာင္ေနတာပဲ။ တဒိတ္ဒိတ္တိုးေနတဲ့ ေသြးခုန္သံကိုေတာင္ ညိဳမီ ခံစားေနရတယ္။ ကိုကို လုပ္ေပးတဲ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈက ေတာင္က်ေရလိုပဲ မရပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ညိဳမီ့စိတ္ထဲမွာ လိႈင္းလံုးေလးေတြ တလံုးၿပီး တလံုး ႀကီးထြားလာတယ္။ ကိုကို႔ဟာကို ညိဳမီ ညႇစ္တယ္။ မသိမသာေလးပဲ။ ခံစားခ်က္က မေျပာတတ္ဘူး။ တခါမွ အဲဒီလို မထည့္ဖူးတာ။ ညိဳမီ အဲဒီလို ညႇစ္ေပးရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ ကိုကိုလဲ ႀကိဳက္မွာပဲ။ ညိဳမီ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လာနမ္းတယ္။ တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ဆက္တုိက္ ညႇစ္လိုက္မိေတာ့ ကိုကို သတိထားမိသြားတယ္။ တခ်က္ ျပန္ေဆာင့္တယ္။ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ထလာေရာ။ ညိဳမီက ညႇစ္လိုက္။ ကိုကိုက အသာေလးေဆာင့္လိုက္နဲ႔။ ကိုကို အေမာေျပသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ခုနကလိုပဲ ျပန္ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ ညိဳမီ နာတယ္။ က်ိန္းေနေအာင္ နာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြာလို႔မရဘူး။ ရပ္လို႔မရဘူး။ ရင္ထဲမွာ တဖြားဖြားေပၚလာတဲ့ လိုခ်င္တပ္မက္မႈကို ကိုကိုကသာ အဆံုးသတ္ေပးႏိုင္မွာပါ။
“အာာ ဟင့္”
“ညိဳမီ ညႇစ္တယ္ကြာ”
“ညႇစ္တယ္ ညႇစ္တယ္ ကုိကုိဆိုးလို႔”
“ေဆာင့္တယ္ ေဆာင့္တယ္ သိပ္ညႇစ္လို႔”
“အားးး ေျဖးေျဖး ကိုကိုရယ္ နာတယ္ အား”
“ေကာင္းလား”
“အားး အား ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း”
ညိဳမီ စလိုက္မိတဲ့ ဇာတ္လမ္း ကိုကို မရပ္ေတာ့ဘူး။ ပြဲၾကမ္းၿပီ။ ခုနကလို မဟုတ္ဘူး။ ေပါင္ေတြကို ဆြဲေထာင္ၿပီး ရင္ဝမွာ ကပ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ့ပန္းကေလးက ကိုကို႔ကို ေကာ့ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ ကုိကုိ ေျဖးေျဖးေလး ထည့္တယ္။
“အား နာတယ္ ကိုကို အား အား”
တကယ္လဲ နာတယ္။ ကိုကို႔ဟာက ညိဳမီ့ပန္းေလး အတြင္းနက္နက္ထဲထိကို ဝင္လာသလိုပဲ။ နာတယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲက အတြင္းသားေလးေတြကို ခပ္ျပင္းျပင္း ပြတ္ဆြဲတာ ညိဳမီ မခံႏိုင္ဘူး။ တဇတ္ဇတ္တုန္ေအာင္ ရင္ေတြ တုန္တက္လာတယ္။ ဒီတခါ ပိုထိတယ္။ ညိဳမီ မခံႏုိင္ဘူး။ ကိုကို ဘယ္လိုထည့္ေနလဲ မသိဘူး။ ေျဖးေျဖးခ်င္းထည့္ေနတာ။ ပိုဆိုးတယ္။ အသားႏုေလးေတြကို ကိုကို႔ဟာနဲ႔ ေျဖးေျဖးပြတ္သြားတာ ပိုခံရခက္တယ္။ ဟိုးအတြင္းနက္နက္ထိ ကို႔ကို႔ဟာႀကီးက ထိုးခြဲသြားတယ္။ ညိဳမီ့ရင္ဝမွာေတာင္ လာစို႔ေနသလိုပဲ။ ညိဳမီ ခံရခက္လိုက္တာ။ အဟင့္။
အဆံုးထိ ဝင္သြားျပန္ေတာ့လဲ ျပန္ထုတ္ေစခ်င္တယ္။ အထဲမွာ ၾကပ္တပ္တပ္ႀကီး။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ ျပည့္ၾကပ္ညက္ၿပီး ကြဲထြက္မတတ္ ညိဳမီ ခံစားရတယ္။ ကိုကို ျပန္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဟင့္အင္း မထုတ္နဲ႔ ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ ေၾကာက္တယ္။ တအားပဲ ညႇစ္ထားပစ္လိုက္တယ္။ တအားႀကီး ေကာ့တက္လာတဲ့ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကို ကိုကို အသာေလး ကိုင္ၿပီး နယ္တယ္။ လက္ညႇိဳးနဲ႔ လက္မက ညိဳမီ့ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးကို ေခ်ေတာ့။ အေမ့။ ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ မေနတတ္ဘူး။ အရမ္းယားတယ္။ သပ္လွ်ိဳထားသလို ဝင္ေနတဲ့ ကုိကို႔ဟာႀကီးက ပိုႀကီးလာသလိုပဲ။ ညိဳမီ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ကိုကို ကပ္တိုးေလး ေညႇာင့္တယ္။ ညိဳမီ့ကုိ သတ္ေနတာလား ကိုကိုရယ္။ ဟင့္။
ကပ္တိုးေလး ေညႇာင့္ေနတဲ့ ကိုကို႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ညိဳမီ ဘယ္လိုရင္ဆုိင္ရမွာလဲ။ အထဲမွာ အသားႏုႏုေလးေတြကို ဖိၿပီး ေခ်ေနသလိုပဲ။ ညိဳမီ ပိုပိုၿပီး ယားတက္လာတယ္။ ခံရခက္လြန္းေတာ့ ညိဳမီ့တင္ပါးေတြပါ ေကာ့ေကာ့ပစ္လိုက္တယ္။ ကိုကို အေဆာင့္ ညိဳမီ အေကာ့ ထိတယ္။ ထိတယ္။ အဟင့္။ ကိုကို႔ကို တအားဖက္ၿပီး ညိဳမီ ေကာ့ေကာ့ေပးတယ္။ ကိုကိုလဲ ႀကိဳက္လို႔လား မသိဘူး။ တေျဖးေျဖး ေဆာင့္တာေတြ ျမန္လာတယ္။ အရည္ေတြလဲ တအားစိုေနေတာ့ ပိုသြက္တာေပါ့။ ညိဳမီ မသိေတာ့ဘူး။ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ကိုကုိ႔ရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ ညိဳမီ ေမ့ေမ်ာမတတ္ပဲ။ တခ်က္ျခင္း ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ေအာက္မွာ ခံရခက္တဲ့ ေဝဒနာကို ညိဳမီ ႀကိဳက္လာတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ နာက်င္မႈနဲ႔အတူတူ တသိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ေဆာင့္ေဆာင့္ဝင္လာတဲ့ ကိုကို႔အခ်စ္ေတြကို ညိဳမီ ႐ူးသြပ္စြာ လက္ခံမိတယ္။
“အားး ဟာာာ”
“ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း”
ပါးစပ္က ဘာေတြမွန္းမသိေအာင္ ၿငီးတြားပစ္လိုက္တယ္။ ကိုကိုေဆာင့္တာ ပိုၾကမ္းလာတယ္။ အနားကပ္ၿပီး ေဆာင့္ေနတာကေန ကိုကို႔ဟာႀကီးကို အဆံုးထိ ထုတ္ၿပီး ခဏရပ္သြားတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ ဟင့္။ ကိုကို ခဏေလးရပ္ၿပီး အသက္ကို ဝေအာင္ရွဴတယ္။ ညိဳမီ့ကို တအားဖက္တယ္။ ၿပီးလဲၿပီးေရာ တရွိန္ထိုး ထိုးထည့္ပစ္လိုက္တယ္။
“အမေလး ကိုကိုရဲ႕ အမေလး အမေလး နာတယ္ နာတယ္ နာတယ္”
“အား အား အား”
တဆံုးဆြဲထုတ္ၿပီး တဆံုးေဆာင့္ထည့္ပစ္လိုက္တဲ့ ကိုကို႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ညိဳမီ ဘယ္လိုခံစားရမွာလဲ။ ဓါးနဲ႔ မႊန္းေနသလိုပဲ။ လူတကိုယ္လံုး ထူပူရွိန္းပိန္းၿပီး အသက္ေတာင္ မရွဴႏုိင္ေတာ့ဘူး။ နာတယ္ နာတယ္။ ကိုကို။ ညိဳမီ ကိုကို႔ ရင္ဘတ္ကို ထုတယ္။ ရိုက္တယ္။ မရေတာ့ဘူး။ အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းေနတဲ့ ရထားႀကီးလိုပဲ။ ကိုကို အဆက္မျပတ္ လုပ္လိုက္တာ ညိဳမီ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာသြားတာပဲ။ ဟင့္။ အရည္ေတြ ျဗန္းကနဲ ထြက္ထြက္သြားတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ မလႈပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ကို ညိဳမီ့တကုိယ္လံုးမွာ အားမရွိေတာ့တာ။ ကိုကိုေနာက္ဆံုးတခ်က္ အျပင္းဆံုးေဆာင့္ထည့္ၿပီး အရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။
“အားးး နာတယ္ ေသၿပီ ေသၿပီ ရွီးးး”
သားအိမ္ဝနားကို ကိုကိို႔ဟာႀကီး ေတ့ၿပီး အရည္ပူေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တာ ဘယ္လိုမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ညိဳမီ ေမ့ေမ်ာမတတ္ပဲ။ ပူကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့အရသာကို ညိဳမီ မေနတတ္တာ။ ကိုကို႔ကိုသာ သိမ္းႀကံဳးဖက္ထားပစ္လိုက္တယ္။ ကိုကိုက အားမရွိေတာ့တဲ့အတုိင္းပဲ ညိဳမီ့ကိုယ္ေပၚမွာ ထပ္ရပ္ႀကီး။
“ကိုကို အရမ္းဆိုးတယ္ကြာ”
“ေကာင္းလား ညိဳမီ”
“ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိဘူး ကိုကိုရယ္”
ကိုကိုနဲ႔ ညိဳမီ အဲဒီညက အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ကိုကိုနဲ႔ ခြဲရေတာ့မယ္ဆုိတာ သိေနေတာ့ ညိဳမီ သိပ္ဝမ္းနည္းတာပဲ။ ကိုကို ခ်စ္သမွ်ကို အလိုလိုက္မိတယ္။ မျငင္းဆန္ခ်င္ဘူး။ ကိုကို႔ကို အေကာင္းဆံုး ေပးဆပ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ညိဳမီ့ရဲ႕ အပ်ိဳပန္းေလးကို ကိုကို ခူးသြားတယ္။ အားရပါးရ ေမႊးၾကဴသြားတာ တညလံုးပါပဲ။တကိုယ္လံုး နာက်င္ကုိက္ခဲေနေပမယ့္ ညိဳမီ ေက်နပ္ပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။
အဲဒီလုိညမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္မွာလဲ။ ညိဳမီေလ သေဘၤာသံၾကားတုိင္း ကိုကို ျပန္လာၿပီလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေမွ်ာ္မိတယ္။ ကိုကိုန႔ဲ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ညေလးကို ျပန္ေတြးတုိင္း ညိဳမီ ရင္ေတြခုန္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ တမ်ိဳးပဲ။ တအားငိုခ်င္တယ္။ ကုိကုိ႔ကို လြမ္းတယ္ ကိုကိုရယ္။ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ညိဳမီ ႐ူးၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
.~*~*~*~*~*~.
ကိုကို ျပန္လာေတာ့မယ္တဲ့။ ဒီည ကိုကို ျပန္ေရာက္မယ္။ ဝမ္းသာလိုက္တာ။ အရမ္းဝမ္းသာတာပဲ။ တႏွစ္ေလာက္ ခြဲေနရတာ ကိုကို ျပန္လာၿပီဆိုတဲ့ သတင္းၾကားရတာ ညိဳမီ တအားဝမ္းသာလိုက္တာ။ ညိဳမီ တအားေပ်ာ္တာပဲ။ တခ်က္တီးေလာက္မွာ သေဘၤာကပ္တယ္။ ညိဳမီ သြားႀကိဳတာေပါ့။ ကိုကို ပိုေခ်ာလာတယ္။ အသားေတြလဲ ပိုျဖဴလာတယ္။ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္တယ္။ ဦးဦးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔ ေရွ႕မွာမုိ႔လို႔ ကိုယ္ရွိန္သပ္ေနရတာ။ ကုိကုိ႔ကို ေျပးဖက္ခ်င္လိုက္တာ။ တအိမ္လံုးကလဲ ဝမ္းေတြသာေနတယ္။ စကားေျပာၾကဆိုၾကနဲ႔ မိုးစင္စင္လင္းေရာ။ ကိုကိုကေတာ့ ပင္ပန္းလာလို႔ ခဏအိပ္တယ္။ ညိဳမီက ေစ်းသြားဝယ္တာေပါ့။ ကိုကို ႀကိဳက္တဲ့ ေဒၚပုမ ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္းကို သြားဝယ္ထားတယ္။ င႐ုပ္ေကာင္း မုန္႔ဟင္းခါးလဲ ဝယ္ထားတယ္။ ပဲမႈန္႔နဲနဲ ငါးဖယ္ေၾကာ္၊ ဘူးသီးေၾကာ္၊ နံနံပင္ ထည့္ၿပီး ကိုကို အားရပါးရ စားတာ။ ညိဳမီ တအားဝမ္းသာတာပဲ။
“မစားရတာၾကာလို႔လား မသိဘူး အရမ္းေကာင္းတယ္”
“စား ကိုကုိ စား မဝေသးရင္ ေနာက္တထုပ္ထည့္စား”
“စားမွာ ညိဳမီလဲ စား”
“ဟုတ္ ကိုကို”
ကိုကို ေလာဘႀကီးတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါး စားေနရင္းနဲ႔ ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္း စားတယ္။
“ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္းလဲ ေကာင္းတယ္”
“စား ကိုကို ကိုကို ႀကိဳက္တဲ့ ဂ်ိဳးေတြ ေဒၚပုမ အခ်ပ္လိုက္ ထည့္ေပးလုိက္တယ္”
“ဟား ဟား ေဒၚပုမေရာ ေနေကာင္းတယ္မွတ္လား”
“ေကာင္းပါ့ ကိုကို ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ”
“ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္းက ရန္ကုန္မွာ မရွိဘူး ဟိုမွာတုန္းကဆို အရမ္းစားခ်င္တာပဲ”
“င႐ုပ္ေကာင္း မုန္႔ဟင္းခါးေရာ”
“အဲဒါလဲ မရွိဘူး ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းခါးက အဆီေတြ ေဝ့ၿပီး စားလို႔မေကာင္းဘူး”
“ခိ ခိ ဒီမွာက ငါးကလဲ ေပါတယ္ေလ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ ေရခဲ႐ိုက္ အရသာ ဘယ္တူမလဲ”
“ညိဳမီလဲ ပိုေခ်ာလာတယ္”
“ဟိဟိ ကိုကို ဟင္းရည္ထည့္”
“အင္း ထည့္ ထည့္ ငါးဖတ္ေတြ မ်ားမ်ားထည့္”
မုန္႔ဟင္းရည္နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္း တို႔တို႔စားတာ ကိုကို႔အက်င့္။ ပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔ စားေနတဲ့ ကိုကိုက အရင္အတုိင္းပဲ။ ညိဳမီ တအားေပ်ာ္တယ္။ ဦးဦး ေဒၚေဒၚတို႔ကေတာ့ စားၿပီး အလုပ္သြားလုပ္ၾကတယ္။ လူႀကီးေတြ မရွိမွ
“ညိဳမီ ကုိကို႔ကို သတိမရဘူးလား”
“ရတာေပါ့ ကိုကိုရဲ႕ အရမ္းလြမ္းတယ္ ကိုကိုေရာ”
“လြမ္းတာေပါ့ကြာ ရႊတ္”
“အုိ ကိုကို ေဒၚေလးရွိေသးတယ္ မလုပ္နဲ႔”
“ညလာခဲ့မယ္”
“အင္း ရႊတ္”
“ညိဳမီ လာခဲ့”
“လာဘူး ဟိဟိ”
ညိဳမီ ကိုကို႔ပါးကို ရႊတ္ကနဲ နမ္းၿပီး ထြက္ေျပးတာ မရဘူး။ ကိုကို အရမ္းျမန္တယ္။ ညိဳမီ့ကိုယ္လံုးေလးကို အေနာက္ကေန သိမ္းဖက္ၿပီး တအားခ်ဳပ္ထားတာ။ ညိဳမီ အသက္ရွဴေတာင္ ၾကပ္တယ္။ ညိဳမီ့ကို ဒီဘက္ဆြဲလွည့္ၿပီး ကိုကို နမ္းတာေပါ့။ ညိဳမီ ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့နမ္းမလို႔ ေနာက္ေဖးက ေဒၚေလးက အသံျပဳေတာ့မွ ကိုယ္ရွိန္သပ္လိုက္တာ။ အိမ္ျပန္ခါနီး တိုးတိုးေလး ေျပာတယ္။ ညက်ရင္ ကိုကိုလာမယ္တဲ့။ ညိဳမီ့ရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ရတာေပါ့။ ေမေမက သိပ္မမာခ်င္ဘူး။ ညိဳမီက သမီးမိန္းကေလးဆုိေတာ့ အိမ္မႈကိစၥ အကုန္လုပ္ရတယ္။ အိမ္အကူ မေခၚပါဘူး။ ညိဳမီပဲ ဟင္းခ်က္တယ္။ ကုိကို ထမင္းလာစားမလား မသိဘူး။ မစားလဲ ဟင္းတခြက္ ပို႔ေပးလိုက္မယ္။ ကိုကုိ ႀကိဳက္တဲ့ ငရံ႕အူဟင္း ခ်က္တာေပါ့။ ေဖေဖလဲ ႀကိဳက္တယ္။ ငရံ႕အူဆီျပန္ ခပ္စပ္စပ္ေလး။ ကိုကို သိပ္ႀကိဳက္မွာပဲ။
အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလဲ ညိဳမီပဲ လုပ္တယ္။ ဟင္းခ်က္လို႔ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေပၚထပ္ကို ရွင္းမယ္။ ေမေမ သင္ေပးတဲ့အတုိင္းပဲ ၾကမ္းကို အုန္းခြံနဲ႔တိုက္တာ။ လွ်ာထိုးေတြ ခင္းထားေတာ့ အစပ္ေတြၾကားထဲကို ဖေယာင္းေတြထည့္ အုန္းခြံနဲ႔ တိုက္။ ေျပာင္ေနတာပဲ။ ေန႔တိုင္းတုိက္လို႔လားမသိဘူး။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ ၾကမ္းျပင္မွာ ခပ္ေရးေရး ျပန္ျမင္ရတယ္။ တျခားအိမ္ေတြကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ေရဝတ္နဲ႔ ၾကမ္းတုိက္တာ။ ညိဳမီတို႔ အိမ္ကေတာ့ မရဘူး။ တံမ်က္စီးလွည္း။ ေရဝတ္နဲ႔ တိုက္။ ၿပီးရင္ ဖေယာင္းသုတ္ထားတဲ့ အုန္းခံြနဲ႔ ထပ္တိုက္။ ပင္ေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့။ ဒီေန႔ေတာ့ ညိဳမီ မပင္ပန္းဘူး။ စိတ္ထဲမွာ တအားေပ်ာ္ေနတယ္။ ကိုကို ျပန္လာလို႔။
ညိဳမီ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး အုန္းခြံနဲ႔ ၾကမ္းျပင္မွာ တုိက္ေနတုန္း ညိဳမီ့ဖင္ကို လက္တဖက္က လာႏိႈက္တယ္။ လန္႔လိုက္တာ မေျပာနဲ႔။ တကိုယ္လံုး တုန္တက္သြားတာပဲ။ ညိဳမီ လန္႔ၿပီး ေအာ္ေတာ့မလုိ႔ ကိုကိုေပါ့။ အတင္း ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားတယ္။ ကိုကို တအားဆုိးတာပဲ။ ကိုကို အဲဒီလို ညိဳမီ့ဖင္ကို ႏိႈက္တာ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ ၾကက္သီးကို ျဖန္းျဖန္းထသြားတာေပါ့။ ကိုကို တအားဆုိးတယ္။ လက္က အၿငိမ္မေနဘူး။ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကိုလဲ ကိုင္တယ္။ နယ္တယ္။
“ကိုကို ဟင့္ တအားဆုိးတယ္ေနာ္”
“ထြားလာလိုက္တာ ညိဳမီရယ္”
“အဲဒီလို ကုိင္နဲ႔ကြာ”
အိမ္ေနရင္း အက်ႌဆုိေတာ့ ပါးတာေပါ့။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခ်ည္အက်ႌေလး ဝတ္ထားတာ။ ကိုကို႔အႀကိဳက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အတြင္းခံကလဲ ပါးေတာ့ ကိုကို႔လက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး နယ္တာ ညိဳမီ့ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးေတြေတာင္ ေထာင္ထလာတယ္။
“ဟင့္”
ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ အေနာက္က ကိုကို႔ လက္ညႇိဳးႀကီးက ညိဳမီ့ဖင္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ႏိႈက္ေနတယ္။ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိဘူး။ ရင္ေတြ ဒိန္းဒိန္းခုန္လာတယ္။ တကိုယ္လံုး ထူပူလာတာေပါ့။
“ကိုကို မဆုိးနဲ႔ကြာ”
“ခ်စ္ခ်င္တယ္ ညိဳမီရယ္”
“တကိုယ္လံုး ညစ္ပတ္ေနတယ္ ကိုကိုရဲ႕ ေရမခ်ိဳးရေသးဘူး”
“ဒါဆို ကိုကို ခ်ိဳးေပးမယ္”
“လုပ္နဲ႔ ေမေမ တက္လာအံုးမယ္”
“ခဏေလးပါ ညိဳမီရယ္ ေနာ္ ေနာ္”
“အတင္းပါလားေနာ္”
“လာပါ ညိဳမီရဲ႕”
ကိုကိုေလ ညိဳမီ့အခန္းထဲ အတင္းေခၚသြားတယ္။ ခုတင္နားေတာင္ မေရာက္ဘူး။ အတင္းတြန္းတယ္။ ညိဳမီ ေမွာက္ရပ္ကေလး ျဖစ္ေနတုန္း။ ထမီကို ခြ်တ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
“ကိုကို”
ညိဳမီ့အတြင္းခံေလးပါ ခြ်တ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ရွက္လိုက္တာ။ တခါမွ အဲဒီလို မေနဖူးဘူး။ ကုတင္နားမွာ ဖင္ႀကီးကုန္းၿပီး ကိုကိုက အေနာက္က ႏိႈက္တယ္။
“ဟာ ဟင့္”
ကိုကို႔လက္ႀကီးက ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ပြတ္တယ္။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ တကိုယ္လံုး တုန္တုန္တက္လာတာ အရည္ေတြဆို စိုတက္လာတယ္။
“တအားလွတယ္ကြာ”
“ဟင့္ အထဲကို မႏိႈက္နဲ႔ေနာ္”
“ႁပြတ္”
ကိုကိုေပါ့။ မႏိႈက္နဲ႔ဆို ႏိႈက္တယ္။ ညိဳမ့ီပန္းေလးထဲကို လက္ညႇိဳး ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ နာတာေပါ့။ ႐ုန္းထမလို႔ပါပဲ။ မရဘူး။ ကိုကို ညိဳမီ့ ေက်ာကုန္းကို ဖိထားတယ္။
“ေျဖးေျဖး ဟင့္ နာတယ္ ကိုကိုရဲ႕”
“စီးေနတာပဲကြာ”
“အာ ဟင့္”
“ညိဳမီ ကိုကိုမ?
ထစ်ချှ
ReplyDelete